Του Γιώργου Κράλογλου
Την απάντηση από τους ανεπάγγελτους πολιτικούς που δεν έχουν ιδέα για μεροκάματο την ξέρουμε. Οι βιομηχανίες κλείνουν και οι πολυεθνικές φεύγουν από τον ανταγωνισμό. Από την παγκοσμιοποίηση. Τους καιρούς που αλλάζουν. Αλλά για την “ταμπακιέρα” κουβέντα. Για την προδοσία των πολιτικών στην προκοπή της Ελλάδας ούτε λόγος. Και η οικονομική ιστορία της μεταπολίτευσης είναι γεμάτη από προδότες και προδοσία.
Τα μεταλλεία, η μεταλλουργία, η ναυπηγική βιομηχανία, η ναυτιλία, η χημική βιομηχανία, η λιπασματοβιομηχανία, η τσιμεντοβιομηχανία, τα ποτά, τα τρόφιμα, τα φάρμακα, η χαλυβουργία δεν ήταν και δεν είναι μόνο θύματα της παγκοσμιοποίησης, της ανακατανομής της παγκόσμιας παραγωγής και του ανταγωνισμού.
Προδόθηκαν και από την πολιτική και τους πολιτικούς ως κλάδοι, ως επιχειρήσεις και ως επιχειρηματίες. Προδόθηκαν για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας.
Προδόθηκαν όταν αφέθηκαν στην τύχη τους σκόπιμα κάτω από τον υπολογισμό ότι τυχόν μέτρα σωτηρίας θα είχαν πολιτικό κόστος.
Η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, το Βέλγιο, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία αλλά και η Κύπρος είναι χώρες με έντονη οικονομική κρίση πριν από το 2008.
Δεν πρόδωσαν όμως το βιομηχανικό τους στερέωμα. Δεν πρόδωσαν την ιδιωτική οικονομία. Δεν τα παράτησαν. Δεν το έβαλαν κάτω. Όπως δεν το βάζει κάτω και η Τουρκία και η Βουλγαρία που μας “κλέβουν” επενδύσεις και επενδυτές. Έλληνες και ξένους.
Στην Ελλάδα οι ιδιωτικές επιχειρήσεις προδόθηκαν στον “αγώνα” των πολιτικών της μεταπολίτευσης να γραπώσουν αριστερούς ψηφοφόρους και κρατικούς υπαλλήλους. Να χτίσουν πελατειακές σχέσεις.
Η οικονομία της χώρας προδόθηκε από την φτηνή μικροπολιτική, άσχετων, ανίκανων, και ανεπάγγελτων πολιτικών που αναλαμβάνουν υπουργεία για πολιτικές ισορροπίες. Πουθενά αλλού, στην Ευρώπη, δεν συμβαίνει σε τέτοια έκταση.
Στις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης είχαμε και υπουργικά συμβούλια με ανεπάγγελτους το 90% των υπουργών… Πρώτο τους επάγγελμα υπουργός… Έχουμε ανεπάγγελτους πρωθυπουργούς.
Η ναυπηγική βιομηχανία της χώρας υπέστη την μεγαλύτερη προδοσία. Είναι ντροπή για τις πολιτικές και τους πολιτικούς που την κατάντησαν κουφάρι με παλιοσίδερα να περιμένει κρατικές δουλίτσες σιδεράδικου…
Μάρτυρες οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Και για τις ανοησίες των εργατοπατέρων που κατέστρεψαν τον Σκαραμαγκά. Και για τις σκοπιμότητες και τις αντιπαλότητες των κυβερνήσεων και των πολιτικών σε βάρος των ναυπηγείων. Όλων των ναυπηγείων.
Ούτε χρόνος δεν έχει περάσει που σταμάτησε να λειτουργεί στον Ασπρόπυργο μια χαλυβουργία ενώ η άλλη, στην Ελευσίνα, δουλεύει “για τα μάτια”. Και μια σειρά από δορυφορικές επιχειρήσεις της χαλυβουργίας έκλεισαν από αυτόν τον λόγο.
Αύριο και μεθαύριο ετοιμάζονται άλλες μαύρες σελίδες στην χαλυβουργία, στην τσιμεντοβιομηχανία, στην μεταλλουργική βιομηχανία, στην υαλουργία, σε ό,τι έχει μείνει στην χαρτοβιομηχανία, στα τελευταία μαγαζιά της (ακόμη εξαγωγικής) κλωστοϋφαντουργίας.
Θα κλείσουν άλλες 20-25 βιομηχανίες γιατί η δεύτερη φορά αριστερή κυβέρνηση φοβάται να κάνει τα τιμολόγια ρεύματος της ΔΕΗ ανταγωνιστικά και τα αφήνει 40% ακριβότερα για τους κλάδους αυτούς μήπως και της πουν ότι χαρίζεται στους καπιταλιστές…
Το προχθεσινό έγκυρο ρεπορτάζ του κ. Ν. Χρυσικόπουλου μιλάει για μείωση θέσεων εργασίας, τελευταίο μήνα, από σημαντικό αριθμό επιχειρήσεων, μεταξύ των οποίων η “Βιομηχανία Γάλακτος Ξάνθης – Ροδόπη ΑΕ”, η “Μόρνος Α.Ε.” (επίσης συμφερόντων Φιλίππου), η Sabo στην Εύβοια, η “Norsafe Watercraft Hellas” (εταιρεία που κατασκευάζει σωστικά και πλωτά μέσα) στη Βοιωτία, η “Καζίνο Ρόδου, η Mellon Technologies και άλλες.
Σκέφθηκε κανείς πολιτικός τι συμβαίνει και τι θα συμβεί αν συνεχίσουμε έτσι και μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι; Κανείς. Κανένα υπουργείο. Κανείς και από τους (κατά τα άλλα) λεγόμενους Κοινωνικούς Εταίρους…
Αυτό δεν είναι προδοσία στην προκοπή της χώρας; Δεν είναι προδοσία στους 700.000 εργαζόμενους στην μεγάλη και μικρή μεταποίηση; Τι περιμένουμε; Να τους δούμε με τα πανό για να πούμε ότι φταίει ο ανταγωνισμός και ο καπιταλισμός;
Τα γιαουρτάδικα, τα αναψυκτικά, και τα τμήματα βαριάς βιομηχανίας όταν άλλαζαν έδρα έστελναν και μήνυμα ότι, για κάποιους λόγους, ξεκινάει η επιχειρηματική μετανάστευση στην Ελλάδα…
Με τα capital controls των συντρόφων Τσίπρα-Βαρουφάκη ελληνοποιήσαμε… την Βουλγάρικη οικονομία. Σε σημείο μάλιστα να βγαίνουν οι εφημερίδες τους και να βροντοφωνάζουν “ευχαριστούμε Ελλάδα”.
Στην Βουλή όμως καρφί δεν μας καίγεται. Αυτό δεν λέγεται προδοσία; Πότε θα μιλήσουμε για προδότες και προδοσία; Όταν γίνουν 500.000 οι σημερινοί 11.500 Έλληνες εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις που μετανάστευσαν στην Βουλγαρία; Τότε θα δακρύσουμε; Τότε θα ανησυχήσουμε;
Και επειδή μιλάμε για προδοσία. Η διάλυση μεγάλων εγχώριων ομίλων, από το 1974, για την δήθεν απόδοση δικαιοσύνης… όπως και η “λίστα” προβληματικών βιομηχανιών που κρατικοποιήθηκαν είχαν (τότε) και εντονότατα…, πολιτικά, προσωπικά και επιχειρηματικά κίνητρα… Έτσι πήρε μπροστά η ραγδαία σοβιετοποίηση της οικονομίας. Γι’ αυτό από την Βουλή δεν ακούστηκε ούτε “κιχ”. Αλλά ούτε και από το τότε “εργατικό κίνημα”. Αυτά πληρώνουν σήμερα οι εργάτες με τον σύντροφο Σκουρλέτη να τους ειρωνεύεται (χωρίς ίχνος ντροπής) ότι “…έχασαν την ταξική τους συνείδηση”.
