“Οι διακοπές αρχίζουν επάνω στο πλοίο” ήταν το motto που “δέσποζε” στα διαφημιστικά φυλλάδια της διακεκριμένης Strintzis Lines, που έφερε την επανάσταση στα θαλασσινά ταξίδια τη δεκαετία του ΄80. Ένα motto που την οδήγησε στην κορυφή, μεταξύ των καλύτερων ακτοπλοϊκών εταιρειών της εποχής. Το θρυλικό δίδυμο των βασιλοβάπορων IONIAN GALAXY (ex-ARKAS) και IONIAN ISLAND (ex-ALBIREO) υπήρξε το αδιαφιλονίκητο όπλο της, στη “μάχη” της Αδριατικής. Δυο πραγματικά αξιόλογα και ναυτικά βαπόρια, που άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους σε μια από τις σημαντικότερες αγορές της ακτοπλοΐας.
Βαπόρια στιβαρά, χαμηλά -αμπάσα στη γλώσσα των ναυτικών-, με μήκος 167 μέτρα, φαρδιά, χωρίς χαβαλέ, πλώρη ορθόδοξη, αχανή εξωτερικά καταστρώματα και γκαράζ, άνετους διαδρόμους περιπάτου και τεράστιους πολυτελείς εσωτερικούς χώρους, το δίδυμο των θηρίων με τις χαρακτηριστικές γιαπωνέζικες γραμμές ήταν αναμφισβήτητα ένα καλοτάξιδο ζευγάρι πλοίων, που σου έδιναν την εντύπωση ότι δύσκολα θα βρεθεί “κανονικός” καιρός να τα μποτζάρει!
Μοναδικό τους μειονέκτημα –ίσως- ήταν το χαμηλό ύψος του άνω γκαράζ, κάτι που στην πορεία τους στέρησε την απόλυτη πρωτοκαθεδρία στην “κούρσα” για την κατάκτηση της Αδριατικής. Στον καιρό, όμως, τα δυο επιβλητικά μπλε πλοία ταξίδευαν ακλόνητα και χωρίς κραδασμούς. Με βύθισμα κοντά στα 7,40 μέτρα έμφορτα, κανένας καιρός δεν μπορούσε εύκολα να τα “δαμάσει”. Προσέφεραν σταθερότητα και ποιότητα που κανένας ανταγωνιστής εκείνη την εποχή δεν μπορούσε εύκολα να κάμψει. Γεγονός, που γρήγορα κέρδισε την εμπιστοσύνη επαγγελματιών και επιβατών, καθώς σε καιρό τα ποτήρια τους παρέμεναν πεισματικά ακίνητα!
Το ταξίδι μαζί τους ήταν πραγματική κρουαζιέρα. Οι “ναυαρχίδες” της εταιρείας Στρίντζη διέθεταν πολυτέλεια, που τότε μόνο κρουαζιερόπλοια μπορούσαν να προσφέρουν. Άνετα σαλόνια, πισίνες, καζίνο, piano bars, καταστήματα, καφετέριες, πολυτελή εστιατόρια και πολυτελείς καμπίνες ήταν μερικά από αυτά που μπορούσε ο επιβάτης να απολαύσει μέσα σε εκείνα τα υπέροχα πλοία. Πλοία ναυτικά, που σύντομα απέκτησαν φανατικούς φίλους και αγαπήθηκαν όσο κανένα άλλο ζευγάρι πλοίων!
Δυο βασιλοβάπορα, που έμειναν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μας, κέρδισαν δίκαια τη θέση τους στο πάνθεο της ελληνικής ακτοπλοΐας και απέδειξαν ότι κατείχαν επάξια τον τίτλο των καλύτερων επιβατηγών/οχηματαγωγών πλοίων που πέρασαν ποτέ από τη χώρα μας.
ARKAS: Το πρώτο “θηρίο” της Taiheiyo Enkai Ferry
Το ARKAS (9.548 gt/1972), υπήρξε το πρώτο πλοίο που ναυπηγήθηκε για λογαριασμό της ιαπωνικής Taiheiyo Enkai Ferry (Pacific Coast Ferry), η οποία τότε άνοιγε τη νέα γραμμή «Nagoya–Oita». Πλοίο επιβλητικό, με κλασικές ιαπωνικές γραμμές, υπήρξε ο γενάρχης μιας σειράς επτά αδελφών και κονταδελφών πλοίων, που κατασκευάστηκαν παράλληλα από τα ναυπηγεία Naikai στη Setoda, για λογαριασμό των τότε φημισμένων Kinkai Yusen Kaisha (με έδρα το Tokyo) και Taiheiyo Enkai Ferry (με έδρα τη Nagoya). Για την ιστορία αυτά τα πλοία ήταν τα: MARIMO (9.235gt/1972), SAROMA (8.700gt/1972), MASHU (8.783gt/1973), ALBIREO (9.779 gt/1973), ISHIKARI (11.880gt/1974) και DAISETSU (11.879gt/1975).
Το ARKAS καθελκύστηκε πρώτο τον Απρίλιο του 1972 με yard no 249 και παραδόθηκε στην πλοιοκτήτρια εταιρεία στις 11 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους. Την 1η Οκτωβρίου του 1972, ξεκίνησε δρομολόγια στη γραμμή «Nagoya–Oita» και το 1973 διπλώθηκε από το αδελφό του ALBIREO (9.779gt/1973).
Εξωτερικά το πλοίο υπήρξε εντυπωσιακό. Φορούσε τη φανταχτερή κόκκινη φορεσιά της παραδοσιακής ιαπωνικής εταιρείας, που ξεκινούσε από την ίσαλο γραμμή της πλώρης και διέτρεχε ελλειψοειδώς την επιβλητική μπάντα του πλοίου, ως την πρύμνη. Το φουγάρο με τα χαρακτηριστικά «μουστάκια», ήταν όμοιο με εκείνο των μεταγενέστερων μεγαλύτερων αδελφών ISHIKARI & DAISETSU) και έδινε μια μεγαλειώδη εμφάνιση στο πλοίο, το οποίο όταν κατασκευάστηκε δεν είχε ανεπτυγμένες τις υπερκατασκευές του στην πρύμνη. Για προίκα του είχε ένα visor στην πλώρη, μια ράμπα στην πρύμνη και μια ακόμη ράμπα πρύμα δεξιά, με στόχο την άνετη φορτοεκφόρτωση στα λιμάνια της γραμμής. Ο σχεδιασμός του ήταν κλασικός γιαπωνέζικος, με έντονες γωνίες και μεγάλο πλάτος -24 μέτρα- ώστε να αξιοποιείται το πλοίο απ’ άκρη σε άκρη. Ο εντυπωσιακός θυρεός (οι δράκοι) της εταιρείας, που ήταν τοποθετημένοι σε περίοπτη θέση στην πλώρη του πλοίου, συμπλήρωναν την επιβλητική εμφάνιση ενός πλοίου, που τη 10ετια του ’70 συγκαταλεγόταν μεταξύ των μεγαλύτερων ferry του κόσμου.
Στα σωθικά του είχαν τοποθετηθεί δυο 16κύλινδρες κύριες μηχανές ΜΑΝ – Burmeister συνολικής ισχύος 18.800 Β.Η.Ρ., που του έδιναν υπηρεσιακή ταχύτητα 21 κόμβων και μέγιστη 23,96 κόμβων! Στα 900 γραμμικά μέτρα του γκαράζ του μπορούσε να φιλοξενήσει άνετα 95 φορτηγά και 75 Ι.Χ., ενώ στους κοινόχρηστους χώρους του μπορούσε να μεταφέρει 925 επιβάτες (254 κρεβάτια). Στον εξοπλισμό του συμπεριλαμβανόταν, επίσης, προπελάκι στη πλώρη, καθώς και ένα ζευγάρι πτερυγίων ευσταθείας για καλύτερη συμπεριφορά στη θάλασσα και μεγαλύτερη ευελιξία στις μανούβρες.
Το 1973 το ARKAS μεταφέρεται στη νέα μεγαλύτερη γραμμή «Nagoya – Sendai (Honshu) – Tomakomai (Hokkaido)» (718ν.μ.) στον Ειρηνικό, καθώς στην κοντινότερη διαδρομή η εταιρεία δρομολογεί τα νεότευκτα αδελφά ARGO (μετέπειτα ΡΟΔΟΣ της ΔΑΝΕ) και AL NASL των 6.500gt, που ήταν μικρότερα σε χωρητικότητα. Τον Απρίλιο του 1982 το Meitetsu group, στο οποίο ανήκε η Taiheiyo Enkai Ferry, βάζει λουκέτο εξαιτίας της τελευταίας πετρελαϊκής κρίσης του 1979. Η διάδοχη εταιρεία, Taiheiyo Ferry (=Pacific Ferry), κληρονομεί όλα τα πλοία της προηγούμενης και παράλληλα προχωρεί σε αναδιάρθρωση των δρομολογίων των πλοίων της. Έτσι, το 1984 το ARKAS μεταφέρεται στη γραμμή «Sendai (Honshu) – Tomakomai (Hokkaido)», προκειμένου να αυξηθούν τα δρομολόγια μεταξύ των δυο γιαπωνέζικων λιμένων. Εκεί θα παραμείνει μέχρι το 1987, οπότε και θα αντικατασταθεί από το θηριώδες KISO (29.733gt/1987), μετέπειτα δικό μας ΝΗΣΟΣ ΡΟΔΟΣ.
Το “απαστράπτον” IONIAN GALAXY….
Με τον ερχομό του θηριώδους KISO, το μικρότερο ARKAS γίνεται αυτόματα περιττό και τίθεται προς πώληση. Εκείνη την εποχή, η Strintzis Lines, έψαχνε για το κατάλληλο πλοίο, με στόχο να εκθρονίσει το “βασιλιά” EL GRECO (14.425gt/1972) των Μινωικών Γραμμών που εκείνη την εποχή μεσουρανούσε στη γραμμή Πάτρα- Ηγουμενίτσα-Κέρκυρα-Αγκόνα.
Το μεγάλο ιαπωνικό βαπόρι εντοπίστηκε και με συνοπτικές διαδικασίες αγοράστηκε και κατέβηκε στην Ελλάδα. Άμεσα μεταφέρθηκε στο Πέραμα όπου μετασκευάστηκε εκτενώς και μεταμορφώθηκε στο υπερπολυτελές cruise ferry IONIAN GALAXY (17.690 gt/1972).
Από την πολύμηνη μετασκευή του, το IONIAN GALAXY απέκτησε ακόμη πιο επιβλητική εμφάνιση. Οι κλασικές γραμμές του διατηρήθηκαν, οι υπερκατασκευές τραβήχτηκαν προς τα πίσω, το φουγάρο άλλαξε και έγινε περισσότερο μοντέρνο, ενώ το στιβαρό σκαρί βάφτηκε στο όμορφο μπλε χρώμα της ελληνικής εταιρείας. Οι κοινόχρηστοι χώροι του αυξήθηκαν και έγιναν υπερπολυτελείς, ενώ οι πλαϊνοί διάδρομοι περιπάτου διατηρήθηκαν. Επιπλέον, το πρωτόκολλο μεγάλωσε για 1.600 επιβάτες, προστέθηκαν πολλά κρεβάτια (700 σε 220 καμπίνες) και το γκαράζ φιλοξενούσε πλέον 600 Ι.Χ.. Το κυριότερο δε, είναι ότι η μετασκευή δεν επηρέασε καθόλου την ήδη άριστη συμπεριφορά του στη θαλάσσια.
Το καλοκαίρι του 1988, το απαστράπτον μπλε πλοίο ήταν έτοιμο και τα ρεκόρ που έσπασε ήταν πολλά. Τότε υπήρξε το μεγαλύτερο, το ταχύτερο και το πολυτελέστερο πλοίο της γραμμής. Μάλιστα, η δρομολόγηση του μεταξύ «Πάτρας – Ηγουμενίτσας – Κέρκυρας – Αγκώνας» -τον Ιούνιο του 1988- ήταν τόσο επιτυχημένη, ώστε αργότερα αποτέλεσε οδηγό για την απόκτηση του αδελφού πλοίου ALBIREO από την Ιαπωνία.
Το IONIAN GALAXY είχε καταφέρει να πετύχει τα υψηλά standards που έθεσε η οικογένεια Στρίντζη, φέρνοντας πραγματική επανάσταση στις ακτοπλοϊκές μεταφορές της Αδριατικής. Διέθετε υποδειγματικό πλήρωμα, εξαιρετικούς και καθαρούς εσωτερικούς χώρους, αχανή καταστρώματα και μοναδικές ανέσεις (πισίνα, casino, piano bar, καταστήματα, disco κ.α.), χωρίς ταυτόχρονα να έχει περιοριστεί η χωρητικότητα στο γκαράζ. Το «ακλόνητο» IONIAN GALAXY απέκτησε γρήγορα το δικό του φανατικό κοινό. Ένα κοινό που το λάτρεψε για τις μοναδικές ανέσεις του, το εκπληκτικό του ταξίδεμα στον καιρό αλλά κυριώς για το γεγονός ότι ήταν εντελώς «ήσυχο», χωρίς ενοχλητικούς κραδασμούς, φαινόμενο μοναδικό για τα τότε δεδομένα της ελληνικής ακτοπλοΐας.
Τον Ιανουάριο του 1995 το πλοίο μεταφέρεται στη γραμμή «Πάτρα – Ηγουμενίτσα – Κέρκυρα – Βενετία», στο πλαίσιο ενός joint service με τις Μινωικές Γραμμές. Το 1997 η «συμμαχία» με τη Minoan Lines διαλύεται και το IONIAN GALAXY εκτελεί κυκλικά το δρομολόγιο προς Αγκώνα και Βενετία. Το 1998 η εταιρεία Στρίντζη το ναυλώνει στη General National Maritime Transport Co (συμφερόντων Λιβυής), για δρομολόγια στη Μεσόγειο, ενώ το 1999 το πλοίο επιστρέφει στην γνώριμη γραμμή «Πάτρα – Ηγουμενίτσα – Κέρκυρα – Αγκώνα – Βενετία».
Η μετονομασία σε BLUE GALAXY και το τέλος
Το 2000 το Attica Group του Περικλή Παναγόπουλου παίρνει υπό τον έλεγχο του την εταιρεία Στρίντζη και η διαχείριση του πλοίου περνάει στα χέρια της νεοσυσταθείσας Blue Ferries. Το όνομα του πλοίου αλλάζει σε BLUE GALAXY και βάφεται με τα νέα σινιάλα. Το θρυλικό σινιάλο του Στρίντζη παραχωρεί τη θέση του στο «παγκοσμιοποιήμενο» και “χορευτικό” αστεράκι της Blue Star Ferries, η οποία διακρίνεται στη Blue Ferries, που διαχειρίζεται τα παλιά συμβατικά πλοία του στόλου και την Blue Star Ferries, που διαχειρίζεται τα νεότευκτα συμβατικά και ταχύπλοα. Το BLUE GALAXY παραμένει στην ίδια γραμμή, όμως, με μια μικρή προσθήκη τη σύνδεση με το λιμάνι του Ηρακλείου.
Το Μάρτιο του 2001 το BLUE GALAXY μεταφέρεται στην απευθείας γραμμή «Πάτρα – Μπρίντιζι», όμως τα αποτελέσματα δεν ικανοποιούν και σύντομα το πλοίο εγκαταλείπει τη γραμμή. Τον Ιούνιο του 2001, ναυλώνεται στην Turkish Marmara Lines, μετονομάζεται σε CESME 2 και δρομολογείται στη γραμμή «Μπρίντιζι–Τσεσμέ».
Με το πέρας της ναύλωσης, τον Σεπτέμβριο του 2001, το BLUE GALAXY παροπλίζεται στην Ελευσίνα. Η αντίστροφη μέτρηση για το βασιλοβάπορο είχε πλέον αρχίσει. Είναι η εποχή, όπου τα μεγάλα και “αστραφτερά” νεότευκτα BLUE STAR 1 & 2 έχουν κλέψει, πλέον, τη δόξα του παλιού βασιλοβάπορου που κάποτε μεσουρανούσε στην Αδριατική.
Μετά από πολύμηνο παροπλισμό στη ντάνα της Ελευσίνας, στις 9 Ιανουαρίου του 2003, το στιβαρό γιαπωνέζικο σκαρί πωλείται στην αραβικών συμφερόντων Marco Shipping. Ένα μήνα αργότερα, ο «γενάρχης» των ελληνικών cruise ferries -με πλοίαρχο τον Cpt Ανδρέα Μιχελάκη- αποχαιρετά τις ελληνικές θάλασσες, ως MERDIF 2, με προορισμό τον Περσικό Κόλπο, όπου θα ακολουθήσει μια νέα καριέρα στις γραμμές «Port Rashid – Umm Qasr» και «Jebel Ali – Umm Qasr» (2 φορές την εβδομάδα). Η καριέρα αυτή θα κρατήσει μέχρι και το 2010, οπότε και ξεκίνησε η κρίση στο Ιράκ και η γραμμή έκλεισε.
Το 2010, το ταλαιπωρημένο πλέον σκαρί του πάλαι ποτέ βασιλοβάπορου της Αδριατικής νιώθει το τέλος να πλησιάζει. Εξαντλημένο και ασυντήρητο από τα χρόνια υπηρεσίας, δεν θυμίζει σε τίποτα την απαστράπτουσα ναυαρχίδα της Strintzis Lines. Μην έχοντας πλέον τίποτα περισσότερο να δώσει, τον Ιανουάριο του 2011, το θρυλικό βασιλοβάπορο πουλήθηκε για σκραπ σε ινδική εταιρεία (Saumil Impex, Ltd) και οδηγήθηκε -πάλι απο τον Cpt Ανδρέα Μιχελάκη- στην αφιλόξενη παραλία του Alang. Το μεγάλο μπλε πλοίο που έφερε την επανάσταση στις θαλάσσιες μεταφορές και που όλοι αγαπήσαμε, δεν υπάρχει πια!
Για την ιστορία, αξίζει να αναφέρουμε τα ονόματα των πλοιάρχων που πέρασαν από τη ευρύχωρη και λιτή γέφυρα του θρυλικού IONIAN GALAXY. Πρόκειται για τους κ.κ. Μιχάλη Δεναξά, Σπύρο Ματζουράτο, Γεράσιμο Λεγάτο, Θεοτόκη Καβαλιεράτο, Τάσο Τρέσσο και Ανδρέα Μιχελάκη.
ALBIREO: Βίοι παράλληλοι….
Το βαπόρι που θα συντρόφευε το νεότευκτο ARKAS στο νέο ξεκίνημα της Taiheiyo Enkai Ferry, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να είναι κάτι λιγότερο από αυτό που προσδοκούσε η εταιρεία του. Το αδελφό ALBIREO (9.779 gt), “γεννήθηκε” και αυτό στα ναυπηγεία Naikai στη Setoda της Ιαπωνίας (yard no250) και παραδόθηκε στις 10 Ιανουαρίου του 1973. Η ποιότητα κατασκευής του μαρτυρούσε ότι οι Ιάπωνες ήξεραν από τότε να φτιάχνουν βαπόρια για θάλασσα και βαριές «αποστολές».
Ήταν ακριβώς πανομοιότυπο σε διαστάσεις και χωρητικότητα με το ARKAS και εξοπλιζόταν με 2 16κυλινδρες κύριες μηχανές B&W – Hitachi 16V45HV συνολικής ιπποδύναμης 19.360 ίππων, που του έδιναν υπηρεσιακή ταχύτητα 21 κόμβων και μέγιστη 23,96 κόμβων!
Τον Φεβρουάριο του 1973 το ALBIREO διπλώνει το αδελφό ARKAS στη γραμμή «Nagoya–Oita» και δυο μήνες αργότερα μεταφέρεται και αυτό στη μεγαλύτερη γραμμή «Nagoya – Sendai (Honshu) – Tomakomai (Hokkaido)». Το 1978 θα ανακαινισθεί, ενώ ταυτόχρονα θα προεκταθούν οι υπερκατασκευές προς τα πίσω, αυξάνοντας έτσι τον ωφέλιμο χώρο του γκαράζ σε ένα ακόμη επίπεδο.
Το 1980 η γραμμή «Nagoya–Oita» κλείνει εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που προκάλεσαν οι πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του ’70, ενώ το 1982 το ALBIREO εξακολουθεί να υπηρετεί τη γραμμή «Nagoya – Sendai (Honshu) – Tomakomai (Hokkaido)», φορώντας τα νέα σινιάλα της Taiheiyo Ferry, που σήμερα είναι μια από τις μεγαλύτερες ακτοπλοϊκές εταιρείες της Ιαπωνίας.
Η δρομολόγηση της νέας ναυαρχίδας της Taiheiyo Ferry, KISO, το 1987 απομακρύνει – για πρώτη φορά έστω και για λίγο- το ALBIREO από το αδελφό του, το οποίο ταξιδεύει για μια νέα καριέρα στην Ελλάδα. Την περίοδο αυτή, ο αέρας της ανανέωσης επιβάλλει την συμμόρφωση του ALBIREO στα νέα δεδομένα, προκειμένου να ταιριάζει με τη νέα φιλοσοφία της μεγάλης ιαπωνικής εταιρείας. Η Taiheiyo Ferry, χωρίς υπερβολές, αποτελεί τη Silja Line της Ιαπωνίας και οι υπηρεσίες που προσφέρουν τα πλοία του στόλου της πρέπει να είναι μοναδικές.
Έτσι, ο βετεράνος ALBIREO δέχεται το δεύτερο μεγάλο lifting στην καριέρα του, το οποίο προκαλεί ορισμένες αλλαγές στην εξωτερική του εμφάνιση. Μια εμφανής αλλαγή, αφορά τη νέα φορεσιά της εταιρείας, καθώς το πλοίο βάφεται στα λευκά. Η επόμενη αλλαγή, αφορά στα “μουστάκια” του φουγάρου, τα οποία κονταίνουν σε μήκος, ενώ η προεξοχή που ήταν τοποθετημένη στο εμπρός τμήμα του αφαιρείται και αντικαθίσταται από ένα «πλεχτό» κατάρτι που τοποθετήθηκε πίσω από το φουγάρο.
Το ALBIREO συνέχισε να ταξιδεύει στη μακρινή Ιαπωνία για λογαριασμό της Taiheiyo Ferry μέχρι το 1989, οπότε και τα ναυπηγεία Mitsubishi, της παρέδωσαν το δεύτερο μεγάλο cruise ferry KITAKAMI (13.500gt), το οποίο είχε παραγγελθεί στο πλαίσιο της ανανέωσης του στόλου της εταιρείας. Ήταν ο αντικαταστάτης του βετεράνου ALBIREO, που είχε πλέον ολοκληρώσει τον κύκλο του στη μακρινή Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Το αδελφό IONIAN ISLAND….
Την ίδια περίοδο στην Ελλάδα, η μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η δρομολόγηση του IONIAN GALAXY στην Αδριατική, οδήγησε χωρίς δισταγμό την εταιρεία Στρίντζη στην αγορά του αδελφού ALBIREO το 1989. Το νέο απόκτημα της φημισμένης ελληνικής εταιρείας πήρε και αυτό το δρόμο του για την Ελλάδα – με σημαία Παναμά – με αποτέλεσμα τα δυο αδέλφια να σμίξουν ξανά, κάνοντας μια νέα καριέρα.
Ο στόχος ήταν και το δεύτερο πλοίο να ακολουθήσει, τη φιλοσοφία της Strintzis Lines και να μεταμορφωθεί σε ένα πολυτελές cruise ferry. H διαφορά ήταν ότι στη μετασκευή του δεύτερου πλοίου έγιναν κάποιες βελτιώσεις, ώστε να γίνει πιο λειτουργικό και εκμεταλλεύσιμο.
Το ALBIREO έμεινε στο Πέραμα από το 1989 μέχρι το καλοκαίρι του 1990, όπου μεσολάβησε μια εκτενής μετασκευή, η οποία κυριολεκτικά το μεταμόρφωσε. Με νέο όνομα, IONIAN ISLAND (18.858 gt) και εξωτερική εμφάνιση λίγο διαφορετική από εκείνη του IONIAN GALAXY, το νέο απόκτημα της εταιρείας Στρίντζη δίπλωσε το αδελφό του στη γραμμή «Πάτρα – Ηγουμενίτσα – Κέρκυρα – Αγκώνα», τον Ιούνιο του 1990.
Εξωτερικά η νέα ναυαρχίδα της Strintzis Lines ήταν πιο «γεμάτη», ενώ η υπερκατασκευή στην πρύμνη ήταν περισσότερο “χτισμένη” και όχι τόσο αρμονική όσο του αδελφού IONIAN GALAXY. Το περαιτέρω χτίσιμο του τελευταίου deck προς την πρύμνη είχε δυο συνέπειες:
- το φουγάρο να φαίνεται μικρότερο, παρά το γεγονός ότι ακολουθούσε την ίδια ακριβώς σχεδιαστική γραμμή με εκείνο του αδελφού του.
- την όχι και τόσο επιτυχημένη επέμβαση στο lido deck της πρύμνης. Σε αυτό το σημείο το IONIAN GALAXY ήταν σαφώς πιο όμορφο και υπερτερούσε σε αισθητική, δίνοντας την εντύπωση ενός πιο ναυτικού πλοίου.
Κατά τα λοιπά εγκαταστάθηκαν σωστικές λέμβοι κλειστού τύπου, ενώ οι ανέσεις που προσφέρονταν ήταν πλέον για 1.700 επιβάτες, καθώς διέθετε και περισσότερες καμπίνες και κρεβάτια (717).
Τον Ιανουάριο του 1995 το IONIAN ISLAND θα δρομολογηθεί στη γραμμή «Πάτρα – Ηγουμενίτσα – Κέρκυρα – Βενετία», στο πλαίσιο της «συμμαχίας» που έχει συναφθεί με τις Μινωικές Γραμμές. Εκεί θα ταξιδέψει παρέα με τα ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ, ΦΑΙΔΡΑ και ΔΑΙΔΑΛΟΣ. Το 1997 με το τέλος του joint service, ξεκίνησε κυκλικά ταξίδια μαζί με το IONIAN GALAXY, στη γραμμή Πάτρα – Αγκώνα και Πάτρα – Βενετία, ενώ το Νοέμβριο του 1999 τομ πλοίο θα μεταφερθεί στη γραμμή «Πάτρα – Ηγουμενίτσα – Μπάρι».
Μαζί στον 21ο αιώνα και στο τέλος
Η εξαγορά της Strintzis Lines -από το Attica Group- το 2000, οδηγεί αναπόφευκτα το πλοίο υπό τη διαχείριση της νεοσύστατης Blue Ferries, η οποία το μετονομάζει σε BLUE ISLAND. To πλοίο φοράει νέα σινιάλα και διπλώνει το IONIAN GALAXY στη νέα απευθείας γραμμή που συνδέει την Κρήτη (Ηράκλειο) με την Ιταλία (Βενετία). Τον Ιανουάριο του 2001 επιστρέφει στη γραμμή «Πάτρα – Μπάρι».
Όμως, τα αποτελέσματα δεν ικανοποιούν και για τους επόμενους τέσσερις μήνες ναυλώνεται και αυτό στην Turkish Marmara Lines. Μετονομάστηκε σε CESME 1 και δρομολογήθηκε στη γραμμή «Μπρίντιζι–Τσεσμέ» μέχρι το Σεπτέμβριο του 2001. Αμέσως μετά, το επιβλητικό IONIAN ISLAND παροπλίζεται στον κόλπο της Ελευσίνας παρέα με το αδελφό του.
Το 2002 “φεύγει” χωρίς ταξίδια για το βετεράνο των θαλασσών, ο οποίος παραμένει “ξεχασμένος” στην Ελευσίνα. Τις καλοκαιρινές σεζόν του 2003 και 2004, απασχολείται προσωρινά ναυλωμένο στην Algerie Ferries, για ταξίδια στη γραμμή «Marseille – Alicante», ενώ τον Σεπτέμβριο του 2004 η αραβικών συμφερόντων Marco Shipping, ανακοινώνει την αγορά του. Έτσι το θρυλικό πλοίο – για τρίτη φορά στην καριέρα του- θα ακολουθήσει το αδελφό του, αυτή τη φορά στη Μέση Ανατολή.
Ξεπερασμένο και αυτό από τα νέα δεδομένα, το θρυλικό IONIAN ISLAND, η πάλε ποτέ ναυαρχίδα των αδελφών Στρίντζη εγκαταλείπει την Ελλάδα με το όνομα MERDIF 1 και με την ελπίδα να συνεχίσει να ζει. Τον Οκτώβριο του 2004 φθάνει στον Περσικό κόλπο και πιάνει δουλειά στις γραμμές «Port Rashid – Umm Qasr» και «Jebel Ali – Umm Qasr» (2 φορές την εβδομάδα), πλάι στο πλοίο με το οποίο μοιράστηκε ολόκληρη τη ζωή του. Μια ζωή που ξεκίνησε από τη μακρινή Ιαπωνία, συνεχίστηκε στην Ελλάδα και ολοκληρώθηκε ξανά στην Ανατολή. Η καριέρα αυτή θα κρατήσει μέχρι και το 2010, οπότε και ξεκίνησε η κρίση στο Ιράκ και η γραμμή έκλεισε.
Ταλαιπωρημένο και ξεχασμένο στο λιμάνι του Dubai, το άλλοτε περήφανο σκαρί της εταιρείας Στρίντζη, δεν είχε πλέον τίποτα από το μεγαλείο του παρελθόντος. Εκείνο που το ανέδειξε τη χρυσή εποχή της Αδριατικής, μεταξύ των σημαντικότερων πλοίων, που σημάδεψαν για πάντα την πορεία της ελληνικής ακτοπλοΐας.
Αναπόφευκτα λοιπόν, το 2010, το δεύτερο βασιλοβάπορο της Αδριατικής IONIAN ISLAND πουλήθηκε για σκραπ στην Ινδία και οδηγήθηκε στην αφιλόξενη παραλία του Alang, απο τον Cpt Ανδρέα Μιχελάκη. Και έτσι απλά πέρασε και αυτό στην ιστορία, αφήνοντας πίσω σε μας όμορφες θύμισες από το ένδοξο παρελθόν του.
Οι πλοίαρχοι που το καπετάνεψαν ήταν οι κ.κ. Γεράσιμος Στανίτσας, Ηλίας Φραγκισκάτος, Γεράσιμος Λεγάτος, Αντώνης Βεντούρης.
Ευχαριστούμε τον Cpt Γιάννη Μιχελάκη για την πολύτιμη συμβολή του, με πληροφορίες απο τη ζωή των πλοίων στη Μέση Ανατολή.
Ευχαριστούμε για τις φωτο:
Rosella Balaskas, Reinier Meuleman, Anton Heuff, Bernd Bauer, Daniele Miglio, Per Jensen, Andreas Wörteler, Ken Murayama, Bernd Crause, Παντελής Λελέκης, Γιώργος Κουρούπης, Αντώνης Μώλος, Taiheiyo Ferry archive, Marco Shipping, Blue Ferries, Strintzis Lines, www.shipspotting.com (det, dogan, Viktor, Hiromaru), www.delcampe.net, www.midshipcentury,com, hhv.blog, www.vesseltracker.com
