Έφυγε από τη ζωή ο Γεώργιος Αν. Ποταμιάνος

Ο Γεώργιος Ποταμιάνος, ο μεγάλος αδελφός του Ανδρέα, έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πίσω ένα τεράστιο έργο ως επιχειρηματίας

Ήταν ίσως ο βασικότερος εκ των θεμελιωτών της ελληνικής επιβατηγού ναυτιλίας και της κρουαζιέρας. Ο Γεώργιος Ποταμιάνος, ο μεγάλος αδελφός του Ανδρέα, έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πίσω ένα τεράστιο έργο ως επιχειρηματίας.

Ο ίδιος πριν από 20 περίπου χρόνια σε μία εκμυστήρευσή του θυμόταν: «Πρόλαβα λιμανάκια χωρίς προβλήτες, βαρκάρηδες που με τα κουπιά τους εξυπηρετούσαν τους επιβάτες των ποσταλιών, μαουνιέρηδες που φόρτωναν και ξεφόρτωναν στη ράδα καφάσια, βαρέλια, σακιά, κότες και άλλα ζωντανά, και δεν ήταν λίγες οι φορές σαν έσπαζε ο κάβος της σαμπάνιας, κάποια ευτραφής αγελάδα να σκάει στη θάλασσα. Πρόλαβα καπεταναίους στους φουρτουνιασμένους χειμώνες που κράταγαν το βαπόρι τους στον ατμό για να φουντάρουν ίσα ίσα να απαγκιάσει η μία πλευρά για να διευκολυνθεί η από-επιβίβαση επιβατών όσο πιο κοντά στη στεριά μπορούσαν, και ούρλιαζαν με τη μπουρού «Τελειώνετε θα μας πετάξει στα βράχια η τραμουντάνα». Αυτός ήταν ο Γεώργιος Ποταμιάνος.

Γεννήθηκε το 1926. Από μικρή ηλικία παρακολουθούσε τις δραστηριότητες του πατέρα του, Αναστάσιου Ποταμιάνου ο οποίος ήταν από συνεχιστής της επιβατηγού ναυτιλίας της οικογένειας που θεμελίωσε ο Γεώργιος Ποταμιάνος, πατέρας του Αναστασίου Ποταμιάνου.

Εκτός από το ενδιαφέρον του για την οικογενειακή επιχείρηση που διεύθυνε μαζί με τον αδελφό του Ανδρέα, είχε προσφέρει πάρα πολλά κατά τη διάρκεια της κατοχής και είχε φυλακιστεί από τους Ιταλούς.

Είχε μεγάλη φιλανθρωπική δραστηριότητα. Η εταιρεία “ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ” ιδρύθηκε από τον πατέρα τους Αναστάσιο το 1919. Από τα ο 1950-1957 άρχισαν δειλά-δειλά τις κρουαζιέρες στα ελληνικά νησιά που τους ονόμαζαν περιηγητικούς πλόες από τον Πειραιά. Μετά το 1969 επεκτάθηκαν αυτές οι κρουαζιέρες και στη γραμμή της Ιταλίας και αργότερα στην Καραιβική ακόμα και στην Αλάκσα. Ήταν τα πρώτο κρουαζιερόπλοια που έκανε κρουαζιέρα στην Αλάσκα. Το αποκορύφωμα της προσπάθειας του ήταν όταν συνεταιρίστηκαν με την Carnival Cruises το 1994 αλλά και με τη SUN Line, με την επωνυμία Royal Olympic Cruises στην οποία από το 1999 συμμετείχε και η Louis Cruise για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ο Μιχάλης Λάμπρος, υψηλόβαθμο στέλεχος της ελληνικής και διεθνούς κρουαζιέρας , με εμπειρία που αγγίζει τα 60 χρόνια δήλωσε στο «protothema.gr»: «Η Ελληνική Ναυτιλία και ιδιαίτερα η Ακτοπλοΐα και η Κρουαζιέρα συμμετέχουν στο βαρύ πένθος της οικογένειας σου για την απώλειά σου και τη μετάβασή σου στην αιώνια ζωή.

Μου είναι δύσκολο αυτή την ημέρα του αποχωρισμού να βρω τα κατάλληλα λόγια να αποχαιρετήσω εκ μέρους της Ενώσεως Εφοπλιστών Κρουαζιεροπλοίων και Φορέων Ναυτιλίας, τον άνθρωπο που υπήρξε ο πρωτοπόρος και ο θεμελιωτής της σύγχρονης Ελληνικής Επιβατηγού Ναυτιλίας και της Κρουαζιέρας, αφήνοντας σε εμάς και στους νέους που συνεχίζουν τον καθημερινό αγώνα ανεξίτηλα διδάγματα και παρακαταθήκες που θα μας συνοδεύουν στο υπόλοιπο της ζωής μας.

Η πορεία σου στην Επιβατηγό Ναυτιλία πολύκλαυστε φίλε και συνεργάτη Γιώργο, όπως την περιέγραψες στον πρόλογο της επετειακής εκδόσεως της Ενώσεως Εφοπλιστών Επιβατηγών πλοίων και Κρουαζιεροπλοίων το έτος 2001, ήταν μια ιστορία αγάπης με έντονες μνήμες από τα παιδικά σου χρόνια. Ήταν ένα ταξίδι σε ήρεμα αλλά και σε φουρτουνιασμένα νερά, που πάντα εύρισκες τις κατάλληλες λύσεις στα προβλήματα σε εποχές όπως έλεγες χωρίς walkie takies, χωρίς stabilizers, χωρίς υδατοστεγείς ή πυροστεγείς πόρτες, χωρίς προπελάκια και χωρίς ραντάρ.

Σήμερα η μεγάλη οικογένεια της Ακτοπλοΐας και της Κρουαζιέρας έγινε φτωχότερη.

Θα λείψεις σε όλους μας. Θα μας λείψει το χαμογελό σου, ο πράος σου χαρακτήρας και οι πολύτιμες συμβουλές σου.

Καλό σου ταξίδι καλέ μας φίλε και συνεργάτη Γιώργο και καλή αντάμωση στον αιώνιο κόσμο που πορεύεσαι σήμερα».

Ο καπετάνιος Φώτης Γαζής με συγκινητικό σημείωμά του στην ιστοσελίδα www. Forcalefkada. γράφει: Ας μου επιτραπεί εδώ, αντί μνημοσύνου, να γράψω μια μικρή μα πολύ χαρακτηριστική ιστορία για τον χαρακτήρα του, που έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου αν και έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια από τότε:

Ήταν μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα και βρισκόμουν σε ένα γραφείο του 7ου ορόφου της ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ, δίπλα απ΄ το γραφείο του αείμνηστου πλέον Γιώργου Ποταμιάνου. Σε μια στιγμή τον είδα να μπαίνει στο γραφείο και μου λέει: «Έχετε ένα τσιγάρο καπετάνιε;»

«Βεβαίως κύριε Γιώργο» του απάντησα και του πρόσφερα ένα τσιγάρο λίγο έκπληκτος και πολύ περίεργος, αφού γνώριζα πως όχι μόνο δεν κάπνιζε μα ήταν και φανατικός αντικαπνιστής. Μου ζήτησε και φωτιά, του έδωσα και το άναψε επί τόπου. Εγώ τον παρακολουθούσα και δεν κρατήθηκα: «Μα καπνίζετε κύριε Γιώργο;» τον ρώτησα. Εκείνος τράβηξε δυο-τρεις φανερά αδέξιες ρουφηξιές, με σκοπό να μεγαλώσει η κάφτρα του τσιγάρου και μου είπε: «Όχι ακριβώς, αλλά τώρα το χρειάζομαι».

Ταυτόχρονα ανοίγει με πολύ προσοχή μια χαρτοπετσέτα που κρατούσε στο χέρι του, μέσα στην οποία υπήρχε μια μύγα βρεγμένη και παγωμένη, που έμοιαζε μάλλον πεθαμένη. Της φύσηξε λίγο απ΄ τον καπνό του τσιγάρου, ενώ πλησίασε με προσοχή την κάφτρα του τσιγάρου περιφερειακά στη μύγα με σκοπό να την ζεστάνει! Και ώ του θαύματος! Η ασυνήθιστη αυτή μέθοδος «ανάνηψης» αποδείχτηκε επιτυχής. Η μύγα ζωντάνεψε και πέταξε, αφήνοντας τον ευαίσθητο αυτόν Άνθρωπο με μια έκφραση απέραντη ικανοποίησης και ευτυχίας, που ακόμα την βλέπω μπροστά μου!…

Δεν ξέρω τι έκφραση είχα εγώ, μα πρέπει να έδειχνα πολύ έκπληκτος γιατί μου λέει μ΄ ένα πλατύ χαμόγελο: «Τι να κάνουμε καπετάνιε, ζωντανό πλάσμα είναι κι αυτό και τη ζωή πρέπει να την σεβόμαστε και να την βοηθάμε» είπε. Μετά έσβησε το τσιγάρο στο τασάκι μου, γιατί στο δικό του γραφείο δεν είχε, μ΄ευχαρίστησε κι έφυγε…