Ένα μεγάλο μπράβο στην ΑΝΕΚ που φέτος, όχι απλά με θαλασσοταξίδεψε, με απογείωσε στα ουράνια!!!!Αναρωτήθηκα αρκετές φορές αν πρέπει να γράψω για το (πλοίο) ΠΡΕΒΕΛΗΣ, αλλά μετά τα δημοσιεύματα για την αποπομπή ΑμεΑ από καταστήματα και ταβέρνες, στις καλοκαιρινές διακοπές, είναι το ίδιο σημαντικό να αναδείξουμε και τις καλές πρακτικές.
Ήταν Πέμπτη 29 Ιουλίου, μια μέρα πριν τελειώσει το camp της Αβάλης, με πολλά τρεξίματα… Μια μέρα πριν από το εμβόλιο του γιού μου και μια μέρα πριν από την Παρασκευή, που θα μπορούσα να επικοινωνήσω με την ΑΝΕΚ. Σας θυμίζω ότι ήταν οι μέρες του μεγάλου καύσωνα που οδήγησαν σε τόσες καταστροφές και απώλειες! Θα ταξίδευα για πρώτη φορά μόνη με τον έφηβο, μόλις εμβολιασμένο γιο μου, την Δευτέρα 2 Αυγούστου το απόγευμα. Μια μέρα που χαρακτηρίστηκε, ως η πιο δύσκολη, η πιο καυτή!! Με έπιασε πανικός με όλα τα θέματα της ουράς για τα εισιτήρια, για τις αποσκευές, για να μπούμε στο πλοίο, για τον έλεγχο των πιστοποιητικών, για την ρεσεψιόν, την καμπίνα… Η ανταπόκριση της εταιρείας…
Έστειλα άρον άρον μια επιστολή στα γραφεία εξυπηρέτησης κοινού της ΑΝΕΚ, σε μια φόρμα που βρήκα στην ιστοσελίδα τους και βλακωδώς έβαλα μόνο το σταθερό μου τηλέφωνο. Στην επιστολή απλά τους ζητούσα να διευκολύνουν, αν μπορούσαν την επιβίβασή μου στο πλοίο.
Την Παρασκευή κοιτούσα συνεχώς το κινητό μου αλλά δεν είχε έρθει κανένα μήνυμα. Ήμουν συνεχώς έξω για να βοηθήσω όσο μπορούσα στην ολοκλήρωση της δράσης μας, να πάρω τον Βασίλη για να πάμε για το εμβόλιο και να μείνουμε στο σπίτι, για τυχόν παρενέργειες… Κάναμε το εμβόλιο και γυρίσαμε σπίτι γύρω στις 6:00. Είχε πια λήξει το ωράριο επικοινωνίας της εταιρίας με το κοινό και σκεφτόμουν πώς να οργανωθώ καλύτερα, όταν…
Σε όλους τους ανθρώπους κάποια στιγμή υπάρχει ένας άγγελος που τους συστήνεται με ανθρώπινη υπόσταση. Για μένα ήταν, η κυρία Στέλλα Ιερονυμάκη: «Καλησπέρα σας, σας τηλεφωνώ από την ΑΝΕΚ. Διαβάσαμε το μήνυμά σας, έχουμε οργανώσει το ταξίδι σας μαζί μας, αλλά θέλαμε να σας μιλήσουμε τηλεφωνικά να δούμε ένα συμφωνείτε και δυστυχώς το τηλέφωνο που μας δώσατε δεν απαντούσε».
Κοίταζα σαν χαζή γύρω μου και αναρωτιόμουν σε πιο ουράνιο και πιο τόξο βρίσκομαι; Ψέλλισα ένα “Ευχαριστώ πολύ δεν το περίμενα γιατί είναι εκτός ωραρίου” και η κυρία Ιερονυμάκη, καλή της ώρα, μου είπε: «Λοιπόν, θα εκδώσουμε τα εισιτήριά σας να είναι έτοιμα, στα γραφεία μας να τα παραλάβετε περνώντας για το πλοίο. Θα πείτε μόνο το όνομά σας και θα φύγετε αμέσως για να γλυτώσετε αυτήν την αναμονή. Όταν πάτε στο πλοίο αφήστε το παιδί στο αυτοκίνητο και πηγαίνετε τα πράγματά σας μόνη σας. Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι με την αναμονή και τον έλεγχο του Λιμενικού σώματος, αλλά αν εξηγήσετε θα σας βοηθήσουν (και πράγματι έτσι έγινε)! Μετά όταν μπείτε στο πλοίο μην ανησυχείτε για τίποτα! Και για να μην ταλαιπωρηθείτε θα σας τηλεφωνήσω πάλι την Δευτέρα το πρωί για να είμαστε σίγουροι ότι το πλοίο θα είναι στην ώρα του και ότι τα εισιτήρια εκδόθηκαν!»
Ήμουν τόσο εξαντλημένη από την ημέρα, την ζέστη και το παιδί που μου έδειχνε το χέρι που πονούσε που ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα… από χαρά! Πώς μερικοί άνθρωποι, με ενδιαφέρον και αλληλεγγύη μπορούν να σου αλλάξουν τον κόσμο; Και δεν τελείωσε εκεί… Το πλήρωμα…
Την Δευτέρα πραγματικά μου τηλεφώνησε ο επίγειος άγγελος για να μου πει ότι όλα ήταν εντάξει και με μεγάλη χαρά με περίμεναν στο πλοίο!
Όλα κύλησαν πραγματικά υπέροχα… Σε μια καυτή μέρα, με έναν αυτιστικό έφηβο με λίγες υπομονές, μπόρεσα σε πολύ λίγο χρόνο να βρεθώ στο εσωτερικό του πλοίου. Αρνήθηκα την βοήθεια για κουβάλημα κάποιων αποσκευών που είχα για την καμπίνα (κουβαλάω την Άρτα, τα Γιάννενα και την Καστοριά μαζί) φτάνω μπροστά στην ρεσεψιόν και μιλώ με τον υπεύθυνο. «Καλό απόγευμα», μου λέει και κοιτά την μάσκα του Βασίλη που γράφει autism και με έχει βοηθήσει πολλές φορές. «Είστε η κα Αλεξίου;» με ρωτά. «Μάλιστα» του απαντώ. «Καλωσορίσατε στο πλοίο μας. Μπορείτε να πάτε αμέσως στην καμπίνα σας, αλλά επειδή αυτή που κλείσατε (είχα κάνει κράτηση μέσω πρακτορείου) είναι πολύ κοντά στην άγκυρα και μπορεί να ενοχλεί το παιδί, εφόσον ο δικός σας προορισμός είναι πολύ μακρινός με πολλά ενδιάμεσα λιμάνια, σας προτείνουμε εάν θέλετε να πάτε σε μία με περισσότερη ησυχία. Και φυσικά ότι θέλετε, όποια ώρα θέλετε μην διστάσετε να μας το ζητήσετε». Θέλεις η ζέστη να χτύπησε εμένα κατακούτελα; σε πιο ουράνιο και πιο τόξο βρίσκομαι; Αναρωτήθηκα ξανά μανά…
Στο ταξίδι βγήκαμε μόνο για φαγητό, στο self service. Προσπαθήσαμε να είμαστε από τους πρώτους για να μην υπάρχει ουρά την οποία δεν γλυτώσαμε τελικά και ο Βασίλης φώναζε. Όταν ένας αυτιστικός είναι παιδί και φωνάζει, μπορεί να χαρακτηριστεί κακομαθημένο, αλλά αντιμετωπίζεται ως κάτι σύνηθες. Όταν ένας έφηβος, κοντά στο 1,80 ύψος, φωνάζει όλα τα βλέμματα που γυρίζουν είναι σχεδόν «καταγγελτικά».
Εμείς τώρα, από την πλευρά του Βασίλη, βιώνουμε όπως είναι φυσικό άλλωστε, την αντίδραση!! Ευτυχώς η σειρά προχώρησε, μαζί με τις φωνές βεβαίως βεβαίως, πήραμε τους δίσκους και …την ένταση που διαρκώς κορυφωνόταν την διάλυσε ο κύριος πίσω από τις βιτρίνες με τα φαγητά που ρώτησε εντελώς φυσιολογικά, σαν να μην είχε ακούσει τίποτα: «Τί να βάλω στο παλληκάρι μας; Δείξε μου». Γύρισα το κεφάλι μου προς το ταμείο γιατί πραγματικά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Η κυρία στο ταμείο με κοίταξε και μου έκανε νεύμα με το χέρι της «Όλα καλά». Έφτασα μπροστά της και μου είπε «μη νοιάζεστε, το παιδί να είναι εντάξει. Καθήστε κάπου κοντά μου ώστε αν χρειαστείτε κάτι να είμαι δίπλα», ενώ ταυτόχρονα κάλεσε έναν σερβιτόρο να με βοηθήσει με τους δίσκους. Όλα τακτοποιήθηκαν…
Δεν ξέρω αν η ΑΝΕΚ έχει κάνει σεμινάρια για την συμπεριφορά προς τα ΑμεΑ στα πληρώματα και στους υπαλλήλους της. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που δεν με ήξεραν από πριν, σε μία περίοδο που ήταν το ζενίθ της τουριστικής κίνησης, έδωσαν χρόνο, χώρο και ψυχή για μένα και το παιδί μου και έκαναν τον αυτισμό προνόμιο!!!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλο το πλήρωμα του ΠΡΕΒΕΛΗΣ, που έχει γίνει το αγαπημένο του Βασίλη που το χαιρετά κάθε φορά που μπαίνει στο λιμάνι.
Βαθιά ευγνωμοσύνη στην κα Ιερονυμάκη που ανταποκρίθηκε πέρα από το τυπικό πλαίσιο οργανώνοντας όλα αυτά και…
Ένα μεγάλο μπράβο στην ΑΝΕΚ που φέτος, όχι απλά με θαλασσοταξίδεψε, με απογείωσε στα ουράνια!!!!
Γράφει: η Πηνελόπη Αλεξίου – Κοινωνιολόγος, μέλος της «Αβάλης» για το nevronas.gr
