Το τηλέφωνο που χτύπησε, είχε μια αναπάντεχη και συνάμα δυσάρεστη είδηση για μένα.
Η πληροφορία ότι ο καπτά Γιώργης ο Σανδαλάκης έφυγε για το τελευταίο του μπάρκο με έκανε να μην μπορώ να μιλήσω. Σχεδόν τα ´χασα. Δεν το περίμενα αυτό το απρόσμενο νέο.
Ένας ακόμη θρυλικός Έλληνας πλοίαρχος δεν είναι πια κοντά μας. Περνά στην αιώνια αγκαλιά της θάλασσας. Έζησε όμως τις χρυσές εποχές της Ελληνικής Ακτοπλοίας μαζί με τόσους άλλους…
Τότε που κάθε δρομολόγιο είχε τη δική του αίγλη, ακόμα και σε ποστάλια που δεν ήταν και τόσο λαμπερά, όσο κάποια σημερινά, ωστόσο γίνονταν υπέρλαμπρα, εξαιτίας της ανθρώπινης παρουσίας και του κύρους των ναυτικών τους που τα πλοιαρχούσαν αλλά και των πληρωμάτων που τα ταξίδευαν.
Είχαμε μιλήσει πριν από περίπου ένα μήνα και κάτι. Κλείσαμε την επικοινωνία μας με την αμοιβαία δέσμευση να συναντηθούμε σύντομα στο Ηράκλειο από το οποίο είχε πάντα καλές αναμνήσεις και αγαπούσε ιδιαίτερα.
Υπηρέτησε με συνέπεια, αυταπάρνηση, μα πάνω απ’ όλα με μια ανοιχτή αγκαλιά κι ένα πλατύ χαμόγελο στα πλοία της ΑΝΕΚ.
Στη γραμμή Ηράκλειο – Πειραιάς για πολλά χρόνια, θαρρώ τα περισσότερα, από τα ΕΓ/ΟΓ Κάντια και Ρέθυμνο, αλλά και στο ΑΠΤΕΡΑ. Μετά στο ΛΙΣΣΟΣ στα Χανιά, και με το ΤΑΛΩΣ κάποια περίοδο στην Αδριατική.Έκαμε πλοίαρχος και στο ΛΑΤΩ για ένα μικρότερο σχετικά χρονικό διάστημα στο τέλος της καριέρας του στην ΑΝΕΚ.
Πρόθυμος να βοηθήσει όποιον είχε ανάγκη και την πόρτα της γέφυρας και του γραφείου του ορθάνοιχτη πάντα για φίλους, επιβάτες και συνεργάτες.
Σήμερα γράφω αυτές τις λέξεις και θυμάμαι πόσες φορές ταξιδέψαμε μαζί…με μικρές και άλλοτε με μεγάλες παρέες.
Κανένας δεν περίσσευε στο τραπέζι του. Αγαπητός πάντα στα πληρώματα του, με ψυχή μικρού παιδιού. Όλοι είχαν να πουν μια καλή κουβέντα για τον καπτά Γιώργη.
Γιώργο, συγχώρα με που δεν θα ‘ρθω στον τελευταίο σου απόπλου. Συγχώρα με που δεν θα δω την τελευταία σου μανούβρα…
Θα κρατήσω όμως όλες εκείνες που έχω έτσι κι αλλιώς στο μυαλό μου, είτε μέσα από τη γέφυρα, δίπλα σου στα χειριστήρια, είτε χαζεύοντας σε από το ντόκο, να γυρίζεις άλλοτε αργά, άλλοτε γρήγορα, αλλά πάντα σταθερά και σίγουρα, μεγάλα και δύσκολα στη μανούβρα βαπόρια.
Αθόρυβα, χωρίς φαμφάρες αλλά με ουσία, τίμησες το επάγγελμα που με αγάπη επέλεξες σε δύσκολους καιρούς. Αθόρυβα έφυγες, μα αφήνεις καλές αναμνήσεις σε όλους όσοι σε έζησαν.
Ξέρεις ότι στην καρδιά μου μια θέση την κέρδισες από την πρώτη στιγμή, γιατί ήσουν άξιος, καλοπροαίρετος, αυθεντικός και ανιδιοτελής.
Κι αν κάποιοι σε στεναχώρησαν στο τέλος, το ξέρω πως τους έχεις συγχωρέσει ήδη. Αυτό ήταν άλλωστε και το μεγαλείο της ψυχής σου. Να στέκεσαι στο ύψος σου, ακόμα κι όταν είχες “μικρούς” απέναντι σου.
Ο πρώτος σου μηχανικός στο ΑΠΤΕΡΑ, ο αγαπημένος μας Στεφανής είμαι βέβαιος, σε περιμένει στο λιμάνι που αύριο θα φτάσεις,
καθώς και κάποιοι δάσκαλοι σου που ποτέ δεν ξέχασες.
Δεν την φοβήθηκες την θάλασσα ποτέ, Γιώργο. Τη σεβάστηκες και στο ανταπέδωσε.
Κι έτσι δεν έχεις να φοβηθείς ούτε το θάνατο.
Θα σε θυμάμαι πάντα με εξαιρετικά καλές αναμνήσεις.
Καπτά Γιώργη, παλιέ και καλέ μου φίλε, καλοτάξιδος…
Κώστας Συλιγάρδος
φωτογραφία: Κωνσταντίνος Παππάς
